Talen:
5.1.1 Geologische formaties die geschikt zijn voor de opslag van CO2 zijn olie- en gasreservoirs, diepe zoutwaterformaties en onontginbare steenkoollagen. De opslagplaatsen moeten zich gewoonlijk op een diepte van 800m of dieper bevinden, waar de heersende druk het CO2 hetzij in vloeibare, hetzij in superkritische toestand houdt. In die omstandigheden heeft CO2 minder densiteit dan water en moet het langs boven afgesloten worden om te beletten dat het terugkeert naar de oppervlakte. Het kan bijvoorbeeld fysisch gevangen worden onder een goed afgesloten rotslaag die dienst doet als deksel of in poreuze openingen van rotsen, of het kan chemisch gebonden worden door het op te lossen in water en te laten reageren met rotsmineralen tot carbonaathoudende mineralen.
Samengeperst CO2 kan geïnjecteerd worden in ondergrondse poreuze rotslagen door gebruik te maken van methoden reeds toegepast door de olie- en gasindustrie: de technologie van het putboren, de injectietechnologie, computersimulaties van de dynamiek van de opslagreservoirs en opvolgingsmethoden.
Opslagprojecten op industriële schaal lopen momenteel in de Noordzee, Canada, Algerije en Texas. Elk van deze regio’s slaat momenteel meer dan een miljoen ton CO2 op die anders in de atmosfeer zou terecht komen. Meer in het Engels
5.1.2 Er bestaan reeds potentiële geologische opslagplaatsen, zowel op zee als aan land. De ramingen voor de totale beschikbare opslagruimte variëren enorm, maar ze tonen gewoonlijk aan dat er opslagruimte is voor tientallen tot honderden jaren CO2-uitstoot aan het huidige niveau. Bovendien ligt een groot deel van de bestaande elektriciteitscentrales en andere industriële bronnen op minder dan 300 km van zones met een opslagpotentieel. (zie Figure TS.2a/2b [en] )
De beschikbare opslagcapaciteit in geologische reservoirs is “waarschijnlijk” voldoende om in belangrijke mate bij te dragen tot de vermindering van de CO2-emissies, maar de werkelijke capaciteit is nog steeds onzeker. Meer in het Engels
5.1.3 Het weglekken van CO2 uit de opslagplaatsen houdt niet alleen globale klimaatrisico’s in, maar ook lokale risico’s voor mensen, ecosystemen en het grondwater ingeval van plotse en snelle CO2-lekken. Deze risico’s worden als gering beschouwd: het grootste deel van het CO2 zou voor eeuwen ondergronds blijven en lekken zouden goed beheersbaar zijn vooraleer ze schade veroorzaken. Toezicht op de opslagplaatsen zou echter voor zeer lange periodes nodig zijn en men verwacht dat de methoden zullen zich ontwikkelen naarmate de technologie verbetert. Vermits de opslag zich uitstrekt over verschillende generaties, is er eveneens nood aan een juridisch kader met een langetermijnperspectief. Het grote publiek lijkt niet veel te weten over deze technologische optie en staat er “weigerachtig” tegenover, soms omdat het van oordeel is dat CO2-opslag slechts nodig is omdat de beperking van de CO2-uitstoot op andere manieren een flop werd. Meer in het Engels
Opslag in geologische formaties is de goedkoopste en ecologisch meest aanvaardbare opslagoptie voor CO2. De opslagkosten in zoutwaterformaties en uitgeputte olie- en gasvelden zouden gewoonlijk schommelen tussen 0,5-8 US$/geïnjecteerde ton CO2, met een bijkomende opvolgingskost van 0,1-0,3 US$/t CO2. Opslaan in zeer doorlaatbare opslagplaatsen aan land en op geringe diepte en/of opslaan op plaatsen waar boorputten en infrastructuur van bestaande olie- en gasvelden zouden kunnen herbruikt worden, zijn de goedkoopste oplossingen.
De geologische opslag van CO2 zou zelfs netto-voordelen kunnen opleveren, bijvoorbeeld in het geval van verbeterde olie- of gaswinning, door het ondergronds injecteren van CO2 voor het opstuwen en ophalen van de brandstof. Meer in het Engels
This summary is free and ad-free, as is all of our content. You can help us remain free and independant as well as to develop new ways to communicate science by becoming a Patron!
BECOME A PATRON!