Talen:
CO2-opvang en opslag is technologisch haalbaar en zou, in de loop van deze eeuw, een betekenisvolle rol kunnen spelen bij de uitstootvermindering van broeikasgassen. Hoewel bepaalde elementen van de technologie werden uitgeprobeerd en getest, is een betere kennis, ervaring en vermindering van de onzekerheid omtrent bepaalde specifieke aspecten van de CO2-opvang en opslag belangrijk voor een toepassing op bredere schaal.
Ten eerste moet de technologie verder op punt gezet worden. De individuele elementen voor CO2-opvang en opslag zijn weliswaar goed ontwikkeld, maar ze moeten nog steeds geïntegreerd worden in grootschalige projecten van de energiesector. Zulke projecten zouden aantonen of de technologie op grote schaal werkt en aldus onze kennis en ervaring vergroten. Er zijn meer studies nodig om kosten te analyseren en te verminderen en om de potentiële capaciteit van geschikte geologische opslagplaatsen in te schatten. Wat betreft andere vormen van opslag moeten er pilootprojecten op minerale carbonatatie worden uitgevoerd, teneinde de kosten en de netto-energiebehoeften ervan te verminderen. Bovendien moeten er studies gebeuren over de impact van CO2 in de diepe oceaan.
Ook het aangepaste juridisch en regelgevend kader moet verder ontwikkeld worden. Dit kader moet aangepaste methoden omvatten voor de schatting en rapportage van de CO2-hoeveelheden vermeden door opvang en opslag alsook de hoeveelheden die op lange termijn zouden kunnen weglekken. Er moet rekening gehouden worden met de langetermijnverantwoordelijkheden voor geologische opslag en de eventuele wettelijke verplichtingen die gepaard gaan met opslag in het mariene milieu.
Tot de andere problemen die moeten opgelost worden, behoren: het potentieel voor de overdracht en verspreiding van de opslagtechnologieën, de mogelijkheden voor ontwikkelingslanden om ze te exploiteren, de toepassing van deze technologieën op CO2-bronnen afkomstig van biomassa en de potentiële interactie tussen investeringen in opvang en opslag van CO2 en andere beperkende opties. Meer in het Engels
Indien de lacunes in onze kennis worden opgevuld en er aan verscheidene voorwaarden wordt voldaan, zouden CO2-opvang- en opslagsystemen binnen enkele decennia op grote schaal kunnen ontplooid worden, maar slechts in zoverre er een expliciete beleid wordt opgezet om op substantiële wijze de uitstoot van broeikasgassen in de atmosfeer te beperken.
Stimulerende maatregelen blijven een cruciaal probleem. Indien er een “koolstofprijs” wordt vastgelegd voor elke eenheid uitgestoten broeikasgas, zou dit een aanmoediging kunnen betekenen om te investeren in procédés die minder broeikasgassen uitstoten. De opvang en opslag van CO2 zal slechts ruim toegepast worden voor elektriciteitsproductie – de sector met duidelijk het grootste potentieel – indien de prijs per uitgestoten ton CO2 hoger ligt dan 25-30 US$ (aan de koers van 2002) voor de levensduur van het project. Een prijs voor uitgestoten CO2 kan alleen opgelegd worden door politieke beslissingen die gericht zijn op de beperking van de CO2-uitstoot. CO2- opvang en opslag zou competitief zijn vergeleken met andere grootschalige opties zoals kernenergie en hernieuwbare energietechnologieën.
Als deel van een reeks maatregelen om klimaatverandering te beperken, zou CO2-opvang en opslag de kosten voor de stabilisatie van de broeikasgassenconcentratie met 30% of meer kunnen verminderen. De meeste scenario’s gericht op een dergelijke stabilisatie aan de laagste kostprijs, schatten dat de hoeveelheid CO2 die gedurende deze eeuw in de ondergrond en in de oceanen zou kunnen opgeslagen worden schommelt tussen 220 en 2.200 GtCO2. Om dit vermogen te halen, zullen er de komende honderd jaar wereldwijd, honderden of duizenden opvang- en opslagsystemen nodig zijn en elk systeem zou 1 à 5 MtCO2 per jaar moeten opvangen. Terwijl een aantal van deze systemen al gedurende de eerste helft van deze eeuw zouden moeten gebouwd worden, zou het grootste deel ervan in de tweede helft van deze eeuw tot stand moeten komen. Bij gebrek aan maatregelen om CO2-uitstoot te verminderen, zouden er slechts beperkte niche-mogelijkheden bestaan voor opvang- en opslagtechnieken, met een maximaal vermogen van ongeveer 360 MtCO2 per jaar. Het is onwaarschijnlijk dat die mogelijkheden op zich in belangrijke mate kunnen bijdragen tot de beperking van de klimaatverandering, tenzij ze worden uitgebreid naar de elektriciteitssector.
Wat betreft het langdurig lekken van de opslagplaatsen moet er een toegelaten maximum bepaald worden, als men wilt dat CO2-opvang en opslag een aanvaardbare maatregel voor de beperking van de klimaatverandering wordt. Zelfs indien men erin slaagt slechts 90 à 99% van het CO2 gedurende 100 jaar of 60 à 95% gedurende 500 jaar opgeslagen te houden, dan nog is een dergelijke, niet-permanente opslag een waardevolle optie om de klimaat verandering te beperken.
De eensgezindheid in de literatuur bewijst dat CO2-opvang en opslag een belangrijk element zou kunnen zijn binnen het ruime aanbod van beleidsstrategieën en technologieën die nodig zullen zijn, wil men met succes en aan de geringste kostprijs de klimaatverandering aanpakken. Meer in het Engels
This summary is free and ad-free, as is all of our content. You can help us remain free and independant as well as to develop new ways to communicate science by becoming a Patron!
BECOME A PATRON!